Bujar Bacaj
(i lundur më 1980 në Pejë, jeton në Prishtinë)
“Stop and go”, 2004
Kontributi i Bujar Bacajt në I kemi 12 orë përbëhej nga një grup dritash për këmbësorët, të montuara në hyrje të arkadës tregtare në Pallatin e Rinisë dhe Sporteve, dhe një rrogoz i madh me vija bardh e zi, i shtrirë si një kalim në zebra. Për 12 orë dritat ndryshuan nga jeshile në të kuqe dhe përsëri: ec, mos ec; ec, mos ec. Audienca e instalacionit të Bacajt u përballën me pyetjen nëse duhet të prisnin te dritat kur u është thënë, apo të vazhdonin të ecnin. A duhet t’u përmbahen rregullave të bëra nga të tjerët – gjoja për sigurinë e tyre dhe për të mirën e përbashkët? Apo duhet të vendosin vetë se kur dhe si të ecin përpara, qoftë edhe në rrezik aksidenti? Kompleti i semaforëve për këmbësorë të përdorur në instalimin origjinal në Pallatin e Rinisë dhe Sporteve në vitin 2004 nuk është më në posedim të artistit. Për rindërtimin e veprës së tij, Bacaj zgjodhi të përdorte drita të marra në Berlin për shkak të mungesës së sinjaleve të trafikut të përdorur në Prishtinë, duke ngritur kështu një grup krejtësisht të ri pyetjesh.
Rikrijim;
Reconstruction; semafor për këmbësorët, telekomandë, prizë, kordon, 68 x 26.5 x 39 cm
Kortuazi e artistit
…
Alisa Gojani Berisha
(e lindur më 1979 në Prishtinë, jeton në Prishtinë)
“Seeds of Hope”, 2003
Ndër brezin e parë të artistëve që u diplomuan pas luftës në 1999, Alisa Gojani zgjodhi të prezantojë një pikturë dyshemeje me format të madh si pjesë e I kemi 12 orë. Ishte një vepër që ajo e kishte ekspozuar për herë të parë në Trienalen e 3-të Ndërkombëtare të Studentëve në Universitetin Marmara, Fakulteti i Arteve të Bukura në Turqi. E krijuar duke përdorur akrilik, dhe dhe fara, përbërja e rrallë e artististes krijon një lidhje të fortë materiale dhe fizike me tokën. Gojani u përpoq të rriste lidhjen mes artit dhe jetës duke inkurajuar vizitorët që të ecnin përpara dhe kështu të bëheshin pjesë e pikturës. Në qendër të përbërjes është një rresht grash. Të lyera në mënyrë skematike me penelata të gjera në bojë të zezë, qeniet pa fytyrë janë pjesërisht të shpërndara me të kuqe, e cila, duke pasur parasysh përvojën e fundit të luftës, duket si ndjellëse e dhunës. A është e njëjta grua që adopton poza dhe detyra të ndryshme, apo janë shumë gra të ndryshme të angazhuara në një formë të detyrës kolektive? A janë të vdekura apo të gjalla? Subjekte apo objekte? Agjente apo viktima? E shtypur apo elastike, apo të dyja?
Akrilik, fara, dhe në pëlhurë, 350 x 140 cm
Kortuazi të artististes
…
Burim Berisha
(I lundur më 1980 në Pejë, jeton në Prishtinë)
“TARGET Memory”, 2002
Burim Berisha ishte në fazat e fundit të studimeve për artet e bukura kur mori pjesë në I kemi 12 orë, si artist edhe si producent. Duke qenë i përfshirë në drejtimin e një lokali të quajtur 8 me artisten Zake Prelvukaj, një vend ku shumë artistë dhe intelektualë rrinin dhe shfaqnin punën e tyre, ai u zgjodh për të ndihmuar Prelvukajn në koordinimin e ngjarjeve në Pallatin e Rinisë dhe Sporteve. Ashtu si shumë prej veprave të tij të mëvonshme, skulptura kinetike që ekspozoi Berisha ishte ndërtuar nga materialet e gjetura. Të kujton një luftëtar alien nga një film fantastiko-shkencor, ai përfshin lazerë me drita të kuqe depërtuese që tregojnë në shumë drejtime, si ato që përdoren nga snajperët kur marrin shënjestrën.
Pavarësisht estetikës futuristike, objekti mbështetet shumë në përvojën e drejtpërdrejtë të artistit me dhunën dhe luftën reale dhe shenjat që ato kanë lënë në shoqëri. Puna e Berishës eksploron efektet psikologjike të transformimit të teknologjisë nga një mjet i rrezikshëm vdekjeprurës në një objekt loje.
Skulpturë, objekte të gjetura, 175 x 45 x 45 cm
Kortuazi e artistit
…
Fahredin Spahija
(I lindur më 1960 në Dvorce, Maqedonia e Veriut, jeton në Prishtinë)
“Muza ime, engjelli im (My muse, my angel)”, 2004
Ndërsa disa artistë me veprat e tyre në I kemi 12 orë trajtuan në mënyrë specifike ose të shkuarën, të tashmen ose të ardhmen, fotografi Fahredin Spahija ishte ndër ata që zgjodhi të prezantojë një vepër në të tre rubrikat. Pas luftës, Spahija ishte fokusuar kryesisht në temën e familjes. Shumica dërrmuese e fotografive që ai bëri gjatë asaj periudhe ishin të vajzave të tij. Megjithatë, ai kaloi gjithashtu një kohë të konsiderueshme duke fotografuar familjet e njerëzve të zhdukur. Në rubrikën kushtuar të shkuarës, Spahija ka ekspozuar një fotografi të një nëne që mban në krahë dhe ngushëllon fëmijën e saj të vogël. Në seksionin për të tashmen, ai ekspozoi një fotografi të një nëne që qëndron me një grup grash, duke maskuar fytyrën e saj me një fotografi të fëmijës së saj të zhdukur. Dhe në pjesën për të ardhmen ai kujton se kishte ekspozuar triptikun e shfaqur këtu: një portret të njërës prej vajzave të tij të vogla, Drenicës, të rrethuar me krahë si një engjëll. Megjithatë, njësoj si populli i Kosovës, i mbytur në lirinë e tyre të sapogjetur nga kufizimet e pafundme të vizave, krahët e saj janë të mbyllura, duke kufizuar potencialin e saj për të fluturuar.
Fotografi bardh e zi, montuar në Alucobond®, 60 x 80 cm; 80 x 60 cm; 60 x 80 cm
Kortuazi e artistit
…
Eshref Qahili
(I lundur më 1960 në Oraovica, Preshevë, jeton në Prishtinë)
“Pa titull”, 1998
“Pa titull”, 1998
Të pikturuar një vit para shpërthimit të luftës në Kosovë, këto dy kompozime ëndërrimtare u zgjodhën për I kemi edhe 12 orë nga artisti Eshref Qahili për thirrjen e “trazirës, errësirës, dashurisë dhe shpresës”, karakteristikë për këtë periudhë. Secila nga pikturat portretizojnë arë që duket të jetë i njëjti trup femëror nudo në bardh e zi me nuancat e të kaltrës, ku njëra përfytyron të kundërtën e tjetrës. Prapa kthesave të ekspozuara të trupit të saj, mbështjellur me perde dushi, janë gjurmët mezi të dallueshme të peizazhit dhe arkitekturës. Në secilën prej dy pikturave, duart me doreza shtrihen drejt trupit të gruas në një gjest eksplorimi dhe ekzaminimi, ndoshta edhe dhune. Me pak dallim, këto dy skena duken po aq shqetësuese dhe të pakëndshme, të pezulluara çuditërisht mes erotizmit dhe dhunës. A është figura e gjallë apo e vdekur? Një objekt dëshire apo keqardhjeje? Si lidhet fati i saj si individ me kontekstin në të cilin ndodhet? A mund të konsiderohet ajo si një thirrje e kujtesës apo një mishërim i brutalitetit që do të vijë?
Teknikë e kombinuar në letër, 100 x 70 cm
Koleksion i familjes Qahili
Teknikë e kombinuar në letër, 100 x 70 cm
Koleksion i familjes Qahili
…
Sead Rama
(I lindur më 1977 në Prishtinë, jeton në Prishtinë)
“Identity?”, 2004
Instalacioni që Sead Rama zhvilloi për I kemi 12 orë përbëhet nga njëmbëdhjetë kalldrëm, secili me një shkronjë të fjalës “identitet” me një pikëpyetje në fund. Në mënyrë tipike, ju do të gjeni kalldrëm të rregulluar krah për krah në tokë në një rrjet të pabarabartë të shesheve pothuajse identike në pjesët më të vjetra të qytetit. Megjithatë këtu ato paraqiten në nivelin e syve, si gurë individualë që nuk duhet të ecësh, por të shikohen një nga një. Tani, si në kohën e krijimit të saj, vepra shtron pyetjen se çfarë mund të përbëjë identitet, qoftë individual apo kolektiv. Ai nënvizon prirjen e njerëzve për të parë nga e kaluara, tek elementet e historisë, fesë dhe kulturës për të farkëtuar – ose imagjinuar – identitetin e tyre. Në të njëjtën kohë, ai nxjerr në pah natyrën e natyrshme fragmentare, të brishtë të çdo identiteti, pavarësisht nga konteksti social, politik dhe historik.
Rikrijim; Instalacion; 11 kalldrëm, secila përafërsisht 10 x 9 x 10 cm, tel, shufra, dimensionet e përgjithshme të ndryshueshme
Kortuazi e artistit
…
Burim Myftiu
(I lindur më 1961 në Prizren, jeton në Prishtinë dhe Oakville, Connecticut)
“HELL NO”, 2004
I njohur për seritë e tij fotografike impresive si Kosova Mon Amour (1999), Kujtesa (2009) dhe Monuments (2013), fotografi Burim Myftiu zgjodhi të prezantojë një vepër dypjesëshe në I kemi 12 orë. E titulluar “HELL NO”, vepra përbëhej nga rreth 100 fotografi bardh e zi, me sekuencë kohore, të lidhura në një litar në dy rreshta. Krahas rreshtave të fotografive, një video stop-motion, e mbledhur nga të njëjtat fotografi, u projektua në një ekran portativ. E shfaqur këtu në një ekran të sheshtë, kjo video tregon artistin konceptual Tahar Alemdar duke krijuar atë që duket të jetë një pankartë proteste. Të shkruara me shkronja të mëdha nëpër bander janë fjalët “HELL NO”. Refuzimi i theksuar i përcjellë nga këto dy fjalë të shkurtra mund të lexohet si një shfaqje e hapur e rezistencës. Duke e shfaqur videon në përsëritje, Myftiu e portretizon këtë performancë sfide si të denjë – ose në nevojë – për t’u përsëritur.
Video Stop-motion, bardh e zi, tingull, 2:40 min.
Kortuazi e artistit
…
Rrezeart Galica
(I lundur më 1981 në Prishtinë, jeton në Prishtinë)
“t U N g”, 2003
Puna që mbahet mend më së shumti nga vizitorët në I kemi 12 orë është baneri i dizenjatorit dhe artistit grafik Rrezeart Galica, “t U N g”, duke i dhënë një lamtumirë të qartë dhe jo emocionale Misionit të Kombeve të Bashkuara në Kosovë (UNMIK). Me referencën e saj të hapur – dhe riemërtimin – të logos blu dikur të kudogjendur të OKB-së, banderola e artistit ishte kontributi që njerëzit ndjenë se kapi në mënyrë më prekëse frymën e momentit. Ai pasqyronte dëshirën e vendit për pavarësi dhe vetëvendosje të vërtetë – dhe zhgënjimin e tij ndaj sundimit të vazhdueshëm nga fuqitë dhe agjencitë e huaja. Në kohën kur konceptoi pankartën, e cila u përdor edhe në marshime dhe mitingje proteste, Galica ishte aktivisht i përfshirë në një lëvizje të njohur si “Tjeterqysh”, e cila më vonë bashkoi forcat me Rrjetin e Veprimit të Kosovës (KAN), për të formuar lëvizjen, dhe partinë politike të mëvonshme Vetëvendosje.
Printim ofset në letër, 120 x 180 cm
Kortuazi e artistit
…
Orhan Kerkezi
“Tre hapat e shpëtimit” (Three Steps to Salvation), 2004
Ky dokumentar ballafaques i dramaturgut, kineastit dhe pedagogut Orhan Kerkezi u lansua pikërisht në kohën e duhur për t’u shfaqur si pjesë e I kemi 12 orë në Pallatin e Rinisë dhe Sporteve. Filmi hulumton masakrën e kryer nga paraushtarakët serbë në fshatin kosovar të Suharekës më 26 mars 1999. 48 persona humbën jetën si pasojë e kësaj mizorie. Shumica e viktimave ishin nga e njëjta familje; 14 prej tyre ishin fëmijë. Dokumentari tregon historinë nga këndvështrimi i tre personave që arritën t’i mbijetonin masakrës duke u shtirur si të vdekur: Vjollca Berisha me djalin e saj nëntë vjeçar, Gramozin dhe kunatën, Shyhrete Berisha. Të tre u detyruan të hidheshin nga një kamion në lëvizje që transportonte viktimat në një varr masiv. Edhe në orët e tyre më të errëta, të mbijetuarit gjetën kuptim në aftësinë e tyre për të dëshmuar. Dokumentari jo vetëm që fitoi çmime të shumta, por gjithashtu shërbeu si dëshmi thelbësore e krimeve të luftës në Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë në Hagë.
Filmi, ngjyra, zëri, 59:50 min.
Kortuazi e artistit
…
Zake Prelvukaj
(E lindur më 1961 in Martinovići, Gusinje, Mal të Zi, jeton në Prishtinë)
“Democracy and Modern Art (fuck)”, 2004
Së bashku me Albin Kurtin, artistja dhe profesorja Zake Prelvukaj luajti një rol udhëheqës në zhvillimin dhe organizimin e I kemi 12 orë. Në kohën kur Kurti inicioi projektin, Prelvukaj ishte një nga artistet e pakta që shtynte kufijtë e artit dhe institucioneve të tij. E frymëzuar nga artistë si Marina Abramovic, ajo e ktheu vëmendjen e saj nga piktura drejt formave të artit më të angazhuara shoqërore dhe të bazuara në performancë – si në praktikat e saj artistike ashtu edhe në mësimdhënie. Dy fotografitë në shkallë të gjerë të paraqitura këtu përshkruajnë përkatësisht dorën e majtë dhe të djathtë të artistes. Në secilën dorë gishti i mesit është ngritur në një gjest provokimi. Nga njëra anë fjala “demokraci” shkruhet me bojë të kuqe, buzëkuq apo manikyr, nga ana tjetër “art modern”. Fotot përcjellin frymën e sfidës që Prelvukaj u ka bërë institucioneve artistike dhe politike të pasluftës. Ajo besonte se po pozonin si diçka që nuk ishin dhe – me gjithë aspiratat e tyre për hapje dhe barazi – se ishin përjetësuese të praktikave të shtypjes dhe dhunës.
2 C-Prints, të montuara në dru, secila 200 x 120 cm
Kortuazi e artistes
…
Driton Hajredini
(I lindur më 1970 në Prishtinë, jeton në Prishtinë)
“Diku në Prishtinë”, 2003
Kjo vepër koncize ishte një nga përpjekjet më të hershme të piktorit, fotografit, artistit të videos dhe instalacionit Driton Hajredini në fushën e videos. Tashmë duke mbajtur shenjat dalluese të qasjes satirike, amatore të Hajredinit ndaj mediumit, ai u zhvillua për Festivalin Video Art të iniciuar dhe organizuar nga Visar Mulliqi në vitin 2002. Më pas u shfaq në I kemi 12 orë si një koment mbi tendencat anarkike të jetës kulturore pas luftës. Videoja tregon një histori të thjeshtë, të përditshme për mënyrën më të mirë – dhe pak a shumë të vetmen – për t’u përballur me artin bashkëkohor global në Prishtinë rreth fundit të mijëvjeçarit: në video pirate. Këtu, artisti shfaqet duke hyrë në një dyqan të paidentifikuar diku në Prishtinë, duke kërkuar të marrë me qira një video për mbrëmje. Atij i ofrohen shumë vepra të ndryshme për të parë, ndër to Cremaster Cycle i Matthew Barney. Në pothuajse utopinë e dyqaneve të videove, as ndikimi ekonomik i tregut të artit dhe as suksesi tregtar nuk kanë shumë ndikim. Ajo që ka rëndësi është ajo që ju mund të merrni në duart tuaja.
Video, ngjyra, tingull, 3:44 min.
Kortuazi e artistit
…
Liridona Gjuka
( E lindur më 1983 në Pejë, jeton në Prishtinë)
“E fundit (The Last)”, 2004
Liridona Gjuka ishte ndër studentet që takoheshin rregullisht me Albin Kurtin dhe Zake Prelvukajn në krye të I kemi 12 orë. Qëllimi i takimeve të tyre ishte të zhvillonin një punëtori për konceptin e ngjarjes dhe të zhvillonin vepra që trajtonin një ose të tre temat e ekspozitës. Për Gjukan këto takime ishin kreative, përfshirëse dhe inkurajuese. Diskursi i vazhdueshëm e motivoi atë për të prodhuar veprën e treguar këtu. E ndarë në tre seksione të dallueshme, por të ndërthurura, kompozimi rri pezull mes figuracionit dhe abstraksionit, qartësisë dhe errësirës. Fytyra e figurës në qendër të këtij imazhi të errët dhe të ngarkuar erotikisht është pjesërisht e mbuluar. E ulur në atë që duket si anë e një shtrati, ajo shfaqet si një fragment dhe një hije. A është ajo e pranishme apo e munguar, vëzhguese apo e vëzhguar, në procesin e zhdukjes apo të shndërrimit?
Akrilik në letër, 120 x 100 cm
Kortuazi e artistes
…
Gjyljan Fetaj
(I lindur më 1977 në Pejë, jeton në Prishtinë)
“Lufta për të qenë i kundërt / The war to be the opposite”, 2004
Në këtë fotomontazh, piktori dhe fotografi Gjyljan Fetaj përshkruan një bust duke bashkuar dy trupa shumë të ndryshëm në një. Ana e djathtë e trupit të kujton figurën klasike të Venusit, e cila në mënyrë modeste mbulon gjoksin me dorën e saj. Me fizikun e tij mashkullor dhe dorën në ijë, ana e majtë e trupit mund të jetë një referencë për Marsin, perëndinë e luftës, i cili herë pas here përshkruhet në këtë pozicion. Në bashkimin e të kundërtave, figura duket se thirret në filozofinë e lashtë kineze të Yin dhe Yang, e cila supozon se forcat e kundërta si mashkulli dhe femra, drita dhe errësira, ose aktiviteti dhe pasiviteti përbëjnë në mënyrë të pashmangshme të gjitha aspektet e jetës dhe ekzistencës. Megjithatë, ndryshe nga simboli i Yin dhe Yang, i cili përbëhet nga dy gjysma të dallueshme, dy gjysmat që përbëjnë figurën në qendër të veprës së Fetajt janë të lidhura me shenja delikate me ngjyrë jeshile të lehtë që ngjasojnë me bimë. Ashtu si fidanet e brishta të barit dhe shkurreve që dalin pas një zjarri, ato ngjallin një jetë të re, një ndjenjë ekuilibri dhe bukurie.
Fotomontazh, 70 x 100 cm (Madhësia origjinale: 140 x 180 cm)
Kortuazi e artistit
…
Laches ajen ani Plemetina (Welcome to Plemetina), 2003
Një nga veprat e pakta të përmendura në mënyrë eksplicite nga Albin Kurti në skicën e konceptit që ai zhvilloi për I kemi 12 orë ishte dokumentari i njohur ndërkombëtarisht Mirësevini në Plemetina. I mentoruar nga regjisori australian Kieran D’Arcy, dokumentari ishte i pari nga shumë filma të shkurtër të prodhuar nga një grup të rinjsh romë me mbështetjen e Balkan Sunflowers, një OJQ e themeluar për të ndihmuar refugjatët gjatë Luftës së Kosovës në vitin 1999. I lodhur nga përkufizimi vetëm nga e kaluara e tyre e shkatërruar nga lufta, pjesëmarrësit vendosën të krijonin një film që do të shfaqte kulturën, traditat dhe ëndrrat e tyre për të ardhmen. Nëpërmjet rrugëtimit të tyre të vetë-zbulimit dhe shprehjes krijuese, kineastët e rinj kapërcyen pengesat personale dhe mësuan të vlerësojnë perspektivat e njëri-tjetrit. Ndërsa prodhimi përparonte, ata kapën momente gëzimi, qëndrueshmërie dhe uniteti brenda komunitetit të tyre. Filmi mund të shihet si një dëshmi e forcës dhe vendosmërisë së tyre për të formësuar narrativën e tyre, duke zbuluar pasurinë e kulturës rome që kapërcen plagët e luftës. Shumë nga krijuesit e këtij dokumentari vazhduan të bënin karrierë në film, televizion apo radio. Ndërsa askush nuk është plotësisht i sigurt nëse filmi u shfaq në këtë ngjarje, ai luajti një rol të rëndësishëm në procesin e konceptimit.
Film, ngjyra, tingull, 15:00 min.
Autorët: Sami Mustafa, Avdyl Mustafa, Driton Berisa, Avni Mustafa, Faton Mustafa, Kence Alili
Prodhimi: Balkan Sunflowers, Rand Engel, Project Coordinator: Kiaren D’Arcy Avdulj Mustafa, Sami Mustafa, Vezir Skenderi, Faton Mustafa, Alili Kence, Avni Mustafa, Seljvija Emini, Afrodita Berisa, Driton Berisa, Seljvija Aljija, Avdula Mustafa, Emin Mustafa, Ramiza Kurta, Faton Aljija, Ersana Kurta
Kortuazi e krijuesve dhe Balkan Sunflowers, Kosovo
…
Charlie’s Angels
(themeluar më 2003 në Prishtinë, të ndarë në 2005)
“Misioni”, 2004
Charlie’s Angels ishte një kolektiv pionier i grave në artin bashkëkohor në Kosovë. I përbërë nga Erodita Klaiqi Kasumi, Fitore Isufi Shukriu I KOJA dhe Sabina Tmava, mori emrin e serialit të njohur të zhanrit kriminal në SHBA me tre hetuese private gra, secila prej tyre seksi dhe inteligjente. Me veprat e tyre satirike grupi u përpoq të shqyrtonte përvojën e traumës kolektive dhe ndikimin e saj në politikë dhe shoqëri. Për I kemi 12 orë, Charlie’s Angels zhvilluan një performancë qëndrueshmërie të quajtur Misioni. Përgjatë ngjarjes 12-orëshe, tri gratë mund të shiheshin duke pedaluar me biçikleta të palëvizshme garash, akronimet e tri partive kryesore politike të vendit të mbërthyera në shpinë: LDK – Lidhja Demokratike e Kosovës, PDK – Partia Demokratike e Kosovës dhe AAK – Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës. Përhapur në të tre seksionet e ekspozitës – e kaluara, e tashmja dhe e ardhmja –, gara e tyre politike për askund përfshinte gjithashtu tre videot e shkurtra të shfaqura këtu, në të cilat Engjëjt kryejnë – dhe parodizojnë – rituale shumë të stilizuara të konfliktit dhe pajtimit, gjallërisë dhe komunikimit. Në kuadër të I kemi edhe 12 orë të tjera, performanca do të rikthehet nga kolektivi bashkëkohor i performancës Haveit në Pallatin e Rinisë dhe Sporteve më 6 korrik 2024.
3 video (pjesë e performancës 12-orëshe me të njëjtin titull), ngjyra, tingull, secila nga 1:00 min,
në përsëritje; video: Pixel Productions
Kortuazi e artisteve
…
Berat Hasani
(i lundur më 1982 në Mitrovicë, jeton në Prishtinë dhe Berlin)
“A kena flejt boll? (Have we slept enough?)”, 2004
Baneri i shfaqur këtu ishte pjesë e kontributit të Berat Hasanit për I kemi 12 orë. Duke shtruar pyetjen nëse njerëzit kanë fjetur mjaftueshëm, shenja e shkruar me dorë u montua në mur në kryqëzimin e tre korridoreve që përfaqësonin të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen. Ai u shoqërua me një pyetësor i cili kërkonte nga pjesëmarrësit të plotësonin emrin, mbiemrin, gjininë dhe t’i përgjigjeshin pyetjes në baner. U plotësuan mbi 100 pyetësorë. Kjo vepër performuese, nga e cila ka mbijetuar vetëm banderola, i dha artistit një mjet për të eksploruar – dhe për të nxitur diskutim – ndjenjën mbizotëruese të inercisë dhe stagnimit që kishte pushtuar jetën politike dhe shoqërore në atë kohë. Sigurisht, njerëzve u duhej kohë për t’u shëruar pas gjithë asaj që kishin kaluar gjatë luftës dhe pasojave të saj. Megjithatë, pesë vjet më vonë, Hasani ndjeu se ishte koha të zgjohej nga gjumi i thellë dhe i rëndë në të cilin dukej se kishin rënë liderët e vendit dhe qytetarët e tij. Në kuadër të I kemi edhe 12 orë të tjera, vepra e Hasanit do të rikthehet në Pallatin e Rinisë dhe Sporteve më 6 korrik 2024.
Akril në kanavas, 160 x 400 cm
Kortuazi e artistit
…
Do you remember this work?
Vepra Flaka Haliti (lindur më 1982 në Prishtinë, jeton në Frankfurt) me të cilën kontribuoi që I kemi 12 orë më nuk ekzistojë askund veçse në kujtimet e njerëzve. Edhe për vetë artisten, konturat e asaj që ajo e konsideron instalacionin e saj më të hershëm janë disi të mjegullta. Haliti kujton se vepra, e cila u shfaq në pjesën e ekspozitës kushtuar të tashmes, përbëhej nga një figurë pa kokë e mbështjellë në një çarçaf dhe e veshur me Doc Martens të verdhë në këmbë. Figura ishte ulur në tokë me gjunjë të tërhequr drejt gjoksit. Brenda qafës së saj ishte një pasqyrë që pasqyronte fytyrat e të gjithë atyre që guxonin të shikonin brenda. Në murin pas figurës ishte një shenjë e shkruar me dorë që thoshte A e njihni këtë person? Nga shumë vepra të shfaqura në ekspozitë, ajo e Halitit është ndër ato që mbahen mend më shpesh nga njerëzit që ndoqën ngjarjen, megjithëse përshkrimet e tyre për atë që panë janë jashtëzakonisht të ndryshme. Në mungesë të objektit fizik, vizituesit e ekspozitës së tanishme ftohen të marrin me radhë ose të rindërtojnë ose të riimagjinojnë veprën në letrën e dhënë këtu. Çdo vizatim i përfunduar shkon në fund, brenda të cilit qëndron përpjekja e vetë artistes për të skicuar punën e saj të njëzet viteve më parë.
Intervenim kuratorial; letër A3 në bazament, 110 x 29,7 x 42 cm
Kortuazi e Shtatëmbëdhjetë